Kto dziś tu przyjdzie, łzę uroni
Zaduma się i znicz zapali,
Tęsknota w sercu znów się schroni,
Bo cierpią ci, co tu zostali.

Tak trudno czuć jest pod palcami
Kamienną płytę, jej szorstki chłód,
Tak wielu nie ma dzisiaj z nami,
Tu ich przygniata ten zimny grób.

Rozmowa z Matką Bożą

Czy lubisz podbiał żółty
lipce z kożlakami
konwalie w kłączach stulone pod ziemią
lubczyk co miłość przywraca a częściej nadzieję
księżyc chodzący za nami jak cielę
ceremonialny lecz bez rękawiczek
poziomki te najniższe kminek najpodlejszy
i lato półniebieskie gdy kwitną ostróżki
co przyjdą jak leniwa mądrość od niechcenia
żołędzie co się dłużą w październiku
zwykły chleb co wie zawsze ile bólu w hostii
kota niewiernego ale z zasadami
bo najpierw myje prawą nogę przednią

                                                                       Jeszcze się kiedyś rozsmucę,

                                                                       Jeszcze do Ciebie powrócę,

                                                                       Chrystusie...

                                                                        Jeszcze tak strasznie zapłaczę

                                                                        Że przez łzy Ciebie zobaczę,

                                                                        Chrystusie...

                                                                         I z taką wielką żałobą

                                                                         Będę się żalił przed Tobą,

                                                                         Chrystusie...

                                                                         Że duch mój przed Tobą klęknie

                                                                         I wtedy - serce mi pęknie,

                                                                         Chrystusie...

                                                                                                         Julian Tuwim{jcomments on}

"Głos"

Jest alabastrowy brzask

otwarło się niebo z trzaskiem

fideistycznie nasłuchuję nie pytając

             "Czekanie"

            Popatrz na psa uwiązanego przed sklepem

            o swym panu myśli

            i rwie się do niego

            na dwóch łapach czeka

            pan dla niego podwórzem łąką lasem domem

            oczami za nim biegnie

                                                                                  i tęskni ogonem

                                                                                  pocałuj go w łapę

                                                                                  bo uczy jak na Boga czekać.

                                                                                                                         Ks. Jan Twardowski{jcomments on}

                                                                                       Nie wierzę

                                                                                       w nieodsunięte głazy

                                                                                       cięższe niż zwątpienie

                                                                                       w nieodrzucone płótna

                                                                                       z ludzką twarzą

                                                                                       w piłackie sądy

                                                                                       czystych rąk

                                                                                       prawdę która przychodzi

                                                                                       lekko jak poranek

                                                                                       Oto dzieje się

                                                                                       zmartwychwstanie

                                                                                       dziś i codziennie

                                                                                       powstaje Nowy Człowiek

                                                                                       we mnie

                                                                                       kwietniowy kwiat pośród kamieni

                                                                                                                      Marek  Mierzwa

{jcomments on}

                           "Miłość"

                                                                                       "Rybacy"

                "Jordan"

                 Oto stoję u progu

                 kamienistego Jordanu

                 spokojny nurt

                 niesie szepty tych

                 którzy wypowiedzieli

                 im odpuszczono.

                                                                                       Na brzegu kamienistego Jordanu

                                                                                       ktoś zostawił parę sandałów

                                                                                       i tysiące tęsknot

                                                                                       biegnących jak ślady na piasku

                                                                                       ku źródłu.

                                                                                                                      Marek Mierzwa