Świętość Jana Pawła II

Stanisław Kardynał Dziwisz

Kiedy księga życia Jana Pawła II została definitywnie zamknięta 2 kwietnia 2005 roku, pierwszą i spontaniczną reakcją ludu Bożego było wyrażane głośno przeświadczenie o jego świętości. To słowo stanowiło i nadal stanowi najtrafniejsze podsumowanie życia i dokonań człowieka, którego przez ponad 26 lat nazywaliśmy Piotrem naszych czasów.

                           "Miłość"

Pełne winnice- czyli słowo o miłości

Miłość nie budzi się do życia wraz ze wschodem słońca, pewnego ranka, z kaprysu, z nudy,

z przypadku, miłość dojrzewa wraz z Tobą i w Tobie w każdej czynności Twojej, codzienności, wraz

z doświadczeniem, wzlotami i upadkami....miłość jest na początku małym pąkiem róży, po to by później pięknie rozkwitnąć, nie bierze się z jednego spojrzenia, słowa jednego .... okresem fermentacji jest okres samotności w którym... również dojrzewa w Tobie miłość.... na miłość przygotowują nas długie lata oczekiwania, pozwalają nam dojrzeć do niej....

ŻYCZĘ CI MĄDREGO SPOJRZENIA W SIEBIE I ABY WINNICE BYŁY PEŁNE

Wymień lustro na?

Pewien święty arcybiskup z Toledo w XVI wieku zwrócił się do wielkiego malarza Dhominikosa Theotokopulosa - El Greco, prosząc, aby namalował jakiś obraz Jezusa, który zastąpiłby w jego zakrystii lustro. Wybrano scenę przedstawiającą moment Pasji.

Pan Jezus po wejściu na wysokość Kalwarii, bliski ofiarowania. Jest otoczony przez krzyczący tłum, domagający się Jego ukrzyżowania. Żołnierze zabójcy zdzierają okrywającą Go tunikę, aby nagiego przybić do krzyża. Obraz przedstawia Jezusa w pozycji stojącej. Pośród tego zamętu smutnych i niespokojnych, szarych i brązowych kolorów, błyszczy wielki szkarłatny płomień szaty Pana Jezusa. Jego oblicze, oświetlone delikatnie z góry, jest skierowane jedynie ku Bogu Ojcu. Jezus jest gotowy do ofiarowania. Jego prawa ręka spoczywa na piersi, wskazując miłość, która ożywia bicie Jego serca. Lewa, natomiast, wyciągnięta ponad tułowiem jednego z zabójców przygotowującego krzyż, promieniuje przebaczeniem i współczuciem.

                                                                                       "Rybacy"

                "Jordan"

                 Oto stoję u progu

                 kamienistego Jordanu

                 spokojny nurt

                 niesie szepty tych

                 którzy wypowiedzieli

                 im odpuszczono.

                                                                                       Na brzegu kamienistego Jordanu

                                                                                       ktoś zostawił parę sandałów

                                                                                       i tysiące tęsknot

                                                                                       biegnących jak ślady na piasku

                                                                                       ku źródłu.

                                                                                                                      Marek Mierzwa

Michel Quoist "Między człowiekiem a Bogiem"

Ludzie potrafią z całego swojego życia
żyć prawdziwą pełnią zaledwie przez parę miesięcy.
Czepiają się tych przeżyć potem przez całe lata
i ostatecznie, mając lat osiemdziesiąt
trzymają w swych pustych dłoniach jako cały dorobek
zaledwie kilka chwil naprawdę przeżytych.
Dlaczego nie chcesz żyć naprawdę własnym życiem?

Po co nam modlitwa? 

Pewnego pięknego wrześniowego poranka, w powietrzu kołysały się lekkie, świecące jak jedwab nitki. Jedynie wiatr wiedział, skąd pochodziły. Jedna z tych nitek dotarła na wierzchołek drzewa i czarny pajączek, astronauta, pozostawił swój lekki pojazd i uczepił się liści. Zaraz zabrał się do pracy i zbudował piękną pajęczynę, całą haftowaną. Następnego dnia rosa ozdobiła węzełki pajęczyny mieniącymi się barwami tęczy diamentami. Liczne muchy i muszki, ciekawe i roztrzepane, wpadały w zasadzkę. I tak pajączek robił się wielki i gruby. Pewnego ranka jednak zbudził się w złym humorze, a może wstał z łóżka niewłaściwymi nóżkami. Obszedł pajęczynę, aby przygotować sobie śniadanie z jakiejś muszki, ale nie znalazł niczego. Postanowił przeprowadzić inspekcję całej pajęczyny i wędrując tu i tam, w końcu zauważył dziwną nić. Pozornie nie była przyczepiona do niczego. Wydawało się, że kończy się w chmurach. Im bardziej się jej przypatrywał, tym bardziej złościł się. "Kto wie", burczał, "czy właśnie tą nicią nie schodzą konkurenci, chcący zjeść moje łupy... To jakaś głupia, niepotrzebna nić!". I jednym uderzeniem przerwał ją. Natychmiast jego cudowna pajęczyna zmieniła się w nędzną szmatkę, która go owinęła. Biedny pajączek zapomniał, że pewnego pogodnego wrześniowego dnia, zszedł właśnie po tej nici i że na niej właśnie zaczął budować swoją pajęczynę.

Bruno Ferrero

Adwent - czas oczekiwania!

Adwent przypomina nam, że całe nasze życie jest czekaniem. Człowiek, który w życiu już na nic nie czeka jest nieszczęśliwy.  Nasze życie staje się piękne, dlatego, że jest czekaniem, jest dążeniem do czegoś, czekaniem na Kogoś...

Adwentowe czekanie jest czekaniem, które wymaga od Nas gotowości, wytężonej uwagi, pracy nad sobą, aby właściwie przygotować nasze serce na przyjście Zbawiciela.  Dlatego dany jest nam określony czas. Każda minuta tego czasu wypełniona powinna być czynem miłości.

Nasze życie pełne jest niedoskonałości. Tylko Bóg może temu zaradzić. Czuwajmy więc..., bo On przyjdzie na pewno! Tylko ten, kto czuwa nie będzie zaskoczony niespodziewanym nadejściem. Ze światłem wiary powinniśmy wychodzić naprzeciw Tego, który ma przyjść niebawem.

Co chciałbyś ofiarować Jezusowi w tegorocznym Adwencie?...

Marana tha! Przyjdź Panie Jezu!

Czekamy na Ciebie!

anna.w